Grenzen aangeven

Waarom het zo moeilijk is en hoe je het toch kunt leren

Grenzen aangeven.
Het klinkt zo logisch. Je zegt wat je nodig hebt. Je bewaakt je tijd en je energie.
En toch is het voor veel vrouwen die zorgen voor anderen ontzettend lastig.

Zeker als je altijd al gevoelig bent voor de verwachtingen van anderen.

Als je van nature goed aanvoelt wat de ander nodig heeft.
Dan kan ‘nee’ zeggen voelen als falen. Of als egoïstisch.
Terwijl je eigenlijk gewoon uitgeput bent.

Wat maakt grenzen aangeven zo moeilijk?

Misschien heb je ooit geleerd dat je pas waardevol bent als je beschikbaar bent.
Als je sterk bent. Volhoudt. Je aanpast.
Grenzen aangeven voelt dan alsof je tekortschiet.
Alsof je iemand teleurstelt.

Maar wat als je het omdraait?

Wat als een grens geen nee is tegen de ander, maar een ja tegen jezelf?

Je lichaam weet het vaak eerder dan jij

Soms voel je pas achteraf dat je over je grens bent gegaan.
Je bent moe na een afspraak. Of ineens prikkelbaar.
Je voelt druk op je borst. Je adem zit hoog. Je schouders staan strak.

Je lijf geeft signalen.
Maar in het zorgen voor de ander ben je misschien vergeten om ook naar jezelf te luisteren.

Een oefening om mee te beginnen

Sta eens even stil.
Adem rustig in en uit.

En vraag jezelf: Wanneer zei ik de afgelopen week ‘ja’, terwijl ik eigenlijk ‘nee’ voelde?

Waar in je lichaam voel je dat?
In je buik? In je keel? In je rug?

Door hier even bij stil te staan, zonder oordeel, zet je de eerste stap.
Je herkent je grens. En van daaruit kun je die ook aangeven.

Grenzen geven duidelijkheid.
Voor jezelf en voor de ander.
Je hoeft niet meer te twijfelen of iets wel of niet oké is.
Je weet wat je nodig hebt en je kunt dat op jouw manier laten merken.

Dat maakt contact met de ander juist makkelijker.
Want als jij goed voor jezelf zorgt, hoef je je ook niet meer steeds aan te passen.
Dan ontstaat er ruimte. Voor écht contact.

Met de ander. Maar vooral: met jezelf.