Over de druk van altijd maar doorgaan

Ze is zorgvuldig, betrokken en sterk.

Ze werkt hard, denkt aan anderen, en klaagt zelden.
Aan de buitenkant zie je weinig spanning.
Maar van binnen is ze moe.

Niet van één drukke week, maar van steeds nét iets te lang volhouden.

Ze zegt vaak: “Het gaat wel hoor.”
En dat is precies het punt.
Het gaat wel.
Maar het kost wat.

De introverte vrouw voelt veel, maar laat weinig zien.
Ze houdt spanning bij zich, analyseert, piekert, zoekt naar oplossingen.
Van buiten rustig, van binnen druk.

En precies daardoor merkt ze spanning pas laat op.
Als haar hoofd vol is, of haar lichaam moe.
Dan is het alsof er geen ruimte meer is om te ademen.
En toch gaat ze door, want stoppen voelt nog lastiger.

Ik herken dat maar al te goed.
Die neiging om te denken: nog even, bijna klaar, dan wordt het rustiger.
Maar dat moment komt zelden vanzelf.
Rust ontstaat pas als je het jezelf toestaat.

Het begint bij iets kleins:
even opmerken wat je voelt.
Niet meteen oplossen of veranderen, alleen even stoppen met duwen.

Soms is dat genoeg om te merken dat je er nog bent.
Achter het zorgen, het denken, het doen.
Jij.

🌸 Een kleine uitnodiging

Misschien herken je dit wel.
Dat je hoofd altijd aanstaat, terwijl je lichaam iets anders zegt.
Gun jezelf dan vandaag één moment om te luisteren.
Niet naar wat je nog moet, maar naar wat er in je leeft.

Daar begint herstel.
Niet in actie, maar in aandacht.